نقش ترازنامه در صورت حساب های مالی

نقش ترازنامه در صورت حساب های مالی

ترازنامه یکی از بیانیه های کلیدی مالی است. ترازنامه نیز به عنوان بیانیه ای از وضعیت مالی نامیده می شود. ساده ترین راه برای درک ترازنامه این است که آن را به عنوان یک تصویر لحظه ای از موقعیت مالی شرکت در یک نقطه خاصی از زمان فکر می کنم. ترازنامه نیز یک نقطه شروع منطقی برای ارزیابی قدرت مالی فعلی شرکت است.

ترازنامه به سه بخش جداگانه تقسیم می شود: دارایی ها، بدهی ها و سهام داران. این بیانیه مالی به خواننده مربوط به منابع موجود برای تیم مدیریت و ادعاهایی که در برابر این منابع توسط طلبکاران و همچنین سهامداران گرفته شده است، به خواننده می دهد. انواع مختلفی از ترازنامه ها وجود دارد. ترازنامه سنتی، ترازنامه تلفیقی و ترازنامه متراکم وجود دارد.

انواع برگه های ترازنامه:

ترازنامه سنتی طراحی شده است که به عنوان یک تصویر لحظه ای از وضعیت مالی یک کسب و کار در یک نقطه معینی در زمان ارائه شده است. ترازنامه سنتی از سه بخش تشکیل شده است که از معادله حسابداری دارایی = بدهی + سهام به دست می آیند. اولا دارایی ها چیزهایی هستند که کسب و کار دارند و کنترل دارند. دوم، حقوق صاحبان سهام یا سهم سهامداران در کسب و کار است. سرانجام مسئولیت ها بدهی ها و دیگر تعهدات مالی است که این شرکت به تامین کنندگان، بانک ها و سایر طلبکاران می باشد.

ترازنامه تثبیت شده - ترازنامه های تثبیت شده در شرایطی است که یک شرکت بزرگ ممکن است یک شرکت کوچکتر داشته باشد. سپس ترازنامه تلفیقی دارایی های شرکت "والدین" را می گیرد و آنها را با دارایی های یک یا چند شرکت تابعه یا "کودک" ترکیب می کند. در یک ترازنامه تلفیقی، دارایی ها و بدهی های شرکت مادر و هر شرکت تابعه ای که متعلق به پدر و مادر است، یک ترازنامه را در یک سند تک تک یا فرم "consolidated" ارائه می دهند که در آن هیچ تمایلی وجود ندارد که دارایی ها متعلق به آن کسب و کار باشند.

تعبیر یک برگه ترازنامه:

دارایی های:

کسب و کارها شروع به جمع آوری دارایی هایی می کنند که برای سهامداران خود تولید می کنند. دارایی ها می تواند به عنوان همه چیزهایی باشد که متعلق به شما (یا کسب و کار) است، و آن شامل ساختمان ها، پول نقد و پس انداز در بانک، موجودی، کامپیوتر و هر ماشین یا وسایل نقلیه می باشد. دارایی همچنین می تواند به عنوان "حقوق" که شما (یا یک کسب و کار) تلفن را در نظر بگیرید و همچنین ارزش پولی که به آنها اختصاص داده می شود، در نظر گرفته شود. یک مثال می تواند درست باشد که کسب و کار باید پول یا پول نقدی را که از مشتریان بدهکار است، جمع آوری کند.

دارایی انتظار دارد که منافع پولی و اقتصادی را برای شرکت و سهامداران به طور کلی در قالب درآمدها داشته باشد، که می تواند مستقیم باشد مانند موجودی یا به طور غیر مستقیم مانند یک کارخانه تولیدی که کالاهایی را که کسب و کار به فروش می گذارد، تولید می کند . برای اینکه یک دارایی ارزشمند برای یک سهامدار یا ارزش سهامدار داشته شود، بدین معنی است که دارایی ها باید درآمد کسب کنند که بیشتر از هزینه بودجه مورد استفاده برای بدست آوردن دارایی است. به منظور یک دارایی که باید در ترازنامه گزارش شود، باید دارای دو ویژگی کلیدی باشد: ویژگی های کلیدی دارایی ها 1) دارایی باید متعلق به شرکت یا مالک فرد باشد یا مالک آن باشد. 2) دارایی باید مزایای مالی پیش بینی شده آینده که نتیجه آن است از یک رویداد گذشته یا معامله. به سادگی این به این معنی است که دارایی ها ارزشمند هستند و ارزش آنها باید برای اندازه گیری دارایی موجود در ترازنامه فهرست شود. اولین قاعده مالکیت یا کنترل دارایی مورد نظر این است که شخص یا کسب و کار دارای حق قانونی برای دارایی است. یک نمونه از این امر می تواند به یک تکه از اموال باشد. دومین مورد از دارایی به این معنی است که برای شرکت یا فرد انتظار می رود پول یا مزایای مالی در آینده از این دارایی تولید شود. یک مثال از این می تواند دریافت بدهی ها باشد که از فروش اعتباری حاصل می شود. شما می توانید نمونه ای از تفاوت بین دارایی های فعلی و دارایی های بلند مدت را با بررسی ترازنامه های زیر نشان دهید.

* دارایی های فعلی در یک دوره زمانی یک ساله استفاده می شود یا به صورت نقدی تبدیل می شود.

 * دارایی های دراز مدت برای یک دوره بیش از یک سال تبدیل به پول نقد و یا استفاده می شود.

هنگام تجزیه و تحلیل ترازنامه دارایی های فعلی توسط بسیاری از حسابداران در نظر گرفته می شود و سرمایه گذاران برای اندازه گیری نقدینگی کسب و کار بسیار مهم است و به طور مستقیم به توانایی کسب و کار برای پرداخت بدهی های خود در کوتاه مدت می پردازد.

دارایی های کنونی:

ترازنامه دارایی های بیشتر از مایع را فهرست می کند و به حداقل مایع می رسد. در این زمینه نقدینگی به این معنی است که آسان بودن تبدیل دارایی غیر نقدی به پول نقد چیست. به طور کلی، مایع ترین دارایی ها (که سریع ترین آنها به پول نقد تبدیل می شوند) به عنوان دارایی های فعلی نامیده می شوند و در ترازنامه لیست شده اند.

پول نقد - این می تواند پول نقد جسورانه، سپرده های بانکی، یا سرمایه گذاری است که بلوغ اصلی 3 ماه یا 90 روز یا کمتر است. سرمایه گذاری هایی با بلوغ 90 روز یا کمتر، معادل نقدی نیز شناخته شده اند؛ زیرا آنها مایع هستند که در صورت پرداخت بدهی ها تقریبا می توانند در نظر گرفته شوند. به منظور کارکردن به صورت مؤثر (بدون موقت متوقف کردن)، یک کسب و کار به میزان مشخصی از نقدینگی نیاز دارد تا پاسخگوی تغییرات درون کسب و کار یا تغییرات در بازار باشد. تعادل خوبی برای حفظ نقدینگی کافی وجود دارد. این مسئله در هنگام بررسی یک کسب و کار با موجودی بسیار زیاد نسبت به مقدار پول نقد در کسب و کار آشکار می شود. موجودی حساب و بدهی های حسابداری دارایی های فعلی محسوب می شود، با این حال آنها کمتر از پول نقد هستند، می تواند زمان یک کسب و کار برای جمع آوری بدهی ها و فروش کل موجودی برای کسب و کار را مشخص نماید. بنابراین حساب های دریافتنی و موجودی به طور کلی به میزان کم، اما به اندازه کافی یک کسب و کار برای پوشش بدهی خود را با دارایی های فعلی خود نگه داشته است.

لیست موجودی معمولا به عنوان کالایی که توسط یک کسب و کار خریداری شده یا تولید می شود را توصیف می کند و سپس برای فروش به مشتریان فروخته می شود.

سرمایه گذاری کوتاه مدت - سرمایه گذاری های کوتاه مدت اوراق بهادار قابل فروش مانند سهام، اوراق قرضه، اوراق بهادار و سایر سرمایه گذاری هایی است که یک شرکت در نظر دارد تا در کوتاه مدت به فروش برساند.

بدهی های حساب، (خالص) - حساب های دریافتی مقادیری است که به مشتریان از خرید کالاها یا خدمات به صورت اعتباری بدهکار هستند. اصطلاح "خالص" به حساب های غیرقابل اعتماد (ورشکسته) اشاره دارد که کسب و کار دیگر نمی تواند جمع آوری کند. حسابهای غیرقابل اعتباری از کل حسابهای دریافتی کم می شود.

هزینه های پیش پرداخت - هزینه های پیش پرداخت برای یک کسب و کار به هزینه هایی می پردازد که باید برای مدت زمان مشخصی پرداخت شوند. نمونه هایی از هزینه های پیش پرداخت توسط بیمه، اجاره، نگهبانان حقوقی، خدمات بازاریابی و غیره

دارایی های بلند مدت:

بخش دیگر طبقه بندی دارایی اصلی در ترازنامه، در مورد دارایی های بلند مدت گزارش می شود. دارایی های دراز مدت یک کسب و کار، همه دارایی های غیرقانونی هستند.

ملک، کارخانه و تجهیزات، (خالص) - این طبقه شامل ساختمان ها، امکانات تولیدی، کارخانه ها، ساختمان های اداری، انبارها، زمین های متعلق به کسب و کار، وسایل نقلیه، ماشین های اداری، کامپیوتر، مبلمان اداری و هر چیز دیگری از این نوع که برای تسهیل فعالیت های عملیاتی یک کسب و کار مورد استفاده قرار می گیرد. (در این مورد، اصطلاح "خالص" اشاره به استهلاک انباشته است که از ارزش PP & E محاسبه می شود. استهلاک انباشته به عنوان بخش خاصی از هزینه تاریخی دارایی که قبلا توسط این شرکت هزینه شده است، در نظر گرفته می شود.)

سرمایه گذاری های بلند مدت - سرمایه گذاری های بلند مدت دارایی هایی است که شرکت قصد دارد تا بیش از یک سال نگهداری کند. این دارایی های بلند مدت می تواند شامل مواردی مانند سهام، املاک و اوراق قرضه باشد.

دارایی های نامتجانس و سایر دارایی ها - دارایی های نامشهود دارایی هایی هستند که فاقد مواد فیزیکی هستند. نمونه هایی از دارایی های نامشهود می تواند چیزهایی باشد مانند هر اختراعی که کسب و کار ممکن است داشته باشد، حق رای دادن، علائم تجاری و حسن نیت که ممکن است مزایای مالی آینده را برای کسب و کار به ارمغان بیاورد.

دارایی های اندازه گیری:

حسابداران سنتی اغلب دارایی ها را با قیمت اصلی خود گزارش می دهند و همچنین به عنوان هزینه تاریخی شناخته می شوند. هزینه تاریخی همان چیزی است که مالکان در ابتدا برای این دارایی پرداخت کرده اند، که اگر امروز دارایی به فروش رسیده باشد ممکن است متفاوت از ارزش آن باشد. ارزش، اگر دارایی امروز به فروش می رسد، به عنوان ارزش بازار فعلی آن اشاره شده است. در حسابداری امروز، بحث در مورد همبستگی مربوط به استفاده از ارزش فعلی بازار برای دارایی ها در تصمیم گیری های کسب و کار استراتژیک در مقایسه با قابلیت استفاده از هزینه های تاریخی وجود دارد.

برای نشان دادن این نکته، تصور کنید که شما یک تحلیلگر مالی هستید و می خواهید ارزش کسب و کار را تعیین کنید. ارزش کسب و کار برابر با ارزش دارایی های آن برابر ارزش بدهی های آن است. ارزش فعلی بازار برای دارایی ها در این مورد مفید تر و مناسب تر از هزینه های تاریخی برای تحلیل است که شما انجام می دهید.

 با توجه به این واقعیت که ارزش بازار دارایی ها می تواند کسب و کارهای بسیار ذهنی باشد، هزینه های تاریخی را به جای ارزش بازار گزارش می دهند تا از هرگونه بی نظمی بالقوه خارج از اظهارات مالی خود استفاده کنند. بنابراین ترازنامه فقط شامل اطلاعات مالی است که می تواند با دقت و قابل اطمینان اندازه گیری شود. اگر یک کسب و کار قادر به ارزش پولی به یک دارایی با دقت یا اطمینان نسبی نمیتواند، این دارایی در ترازنامه به رسمیت شناخته نمی شود.

بدهی و وجوه:

بدهی ها و حقوق صاحبان سهام، منابع سرمایه ای را برای کسب و کار نشان می دهند که توسط کسب و کار مورد استفاده قرار می گیرند تا دارایی های جدید را تامین کنند. راه دیگری برای مشاهده بدهی ها این است که آنها را به عنوان نماینده یک صندوق بازنشستگی در آینده کسب و کار بنگرند. بدهی ها وام های قرض گرفته می شود که می تواند با توجه به بهره یا عدم بهره باشد. این وجوه می تواند چیزهایی باشد مانند حساب های قابل پرداخت و تعهدات به وام دهندگان مالی مانند بانک ها.

حقوق سهامداران نماینده منابع مختلف سرمایه است که سهامداران در کسب و کار سرمایه گذاری کرده اند. این می تواند به طور مستقیم از طریق خرید سهام انجام شود.

هنگام تجزیه و تحلیل و تفسیر یک ترازنامه مهم این است، به یاد داشته باشید که طلبکاران یک کسب و کار به طور قانونی از دارایی های کسب و کار به طور قانونی برخوردار خواهند شد. این باعث می شود که سهام آنها در کسب و کار در خطر باشد، زیرا سهام آنها در مقایسه با میزان مالی سهامداران، در معرض خطر است. بنابراین، به دلیل اینکه اعتباردهندگان دارای ریسک مالی کمتری نسبت به یک کسب و کار هستند، بازده سرمایه (ROI) آنها بسیار کمتر از ROI است که توسط سهامداران مورد نیاز است. علاوه بر این مهم است که توجه داشته باشید که طلبکاران یک کسب و کار بدهی را صادر می کنند و بدهی مالیات مجاز است. برعکس، سهامداران می توانند سود سهام دریافت کنند که پرداخت ها به سهامداران از سود کسب و کار است. دولت  سود سهام را به عنوان مخالفت با بهره بدهی، که مالیات محسوب می شود، مالیات می دهد. بنابراین، از لحاظ نظری، بدهی منبع سرمایه برای کسب و کار را ارزان تر از حقوق مالی می کند.

بدهی های فعلی:

ترازنامه بخشی برای بدهی های فعلی دارد، زیرا در صورتی که صورتحساب پرداخت شده، صورتحساب بدهی های یک شرکت را به ترتیب نشان می دهد. بدهی های یک کسب و کار که باید در طول یک سال پرداخت شود یا "پرداخت" شود، بدهی فعلی است.

بدهی های جمع آوری شده - بدهی های جمع آوری شده این مقدار است که یک کسب و کار مجبور به پرداخت به علت هزینه هایی از قبیل دستمزد جمع آوری شده است که به دست آورده است اما هنوز پرداخت نشده است.

حساب های قابل پرداخت - حساب های قابل پرداخت مبلغی است که کسب و کار به تامین کنندگان خود برای کالاها یا خدماتی که کسب و کار را به صورت اعتباری خریداری می کند، متضرر می شود.

یادداشت های کوتاه مدت قابل پرداخت - اوراق قرضه کوتاه مدت بدهی است که توسط بانک ها یا دیگر طلبکاران صادر شده است.

درآمد ناخالص - درآمدهای ناخالص شده، تعهدات پرداخت یک کسب و کار هستند که زمانی ایجاد می شوند که کسب و کار قبلا از مشتری برای دریافت کالا یا خدماتی که قبلا آنها را انجام نداده است، قبلا پرداخت نکرده اما در آینده به آنها تحویل داده یا انجام دهد. این نیز می تواند به عنوان درآمد منتخب یا پیشرفت های مشتریان اشاره شود.

تعهدات فعلی برای تعهدات بلند مدت- مدت زمان فعلی برای بدهی بلند مدت به بخش اصلی بدهی اشاره می کند و همچنین اصل بدهی را که یک شرکت در طول یک سال می پردازد، نامیده می شود.

گردش کار خالص و چرخه عملیاتی:

مفاهیم بسیار مهم برای پوشش دادن در مورد ترازنامه و بدهی های فعلی به ویژه سرمایه های گردش خالص و چرخه عملیاتی یک کسب و کار است. سرمایه خالص سرمایه که به عنوان "سرمایه سرمایه" شناخته می شود، به تفاوت بین دارایی های فعلی و بدهی های فعلی اشاره دارد. معادله زیر فهرست شده است:

معادله سرمایه خالص کار:

سرمایه گذاری خالص = دارایی های فعلی - بدهی های فعلی

چرخه عمر به طور کلی تعریف شده است به عنوان طول زمان مورد نیاز کسب و کار برای تبدیل پول نقد که خرید موجودی دوباره به پول نقد دوباره است. راه دیگری برای فکر کردن در مورد چرخه عملیاتی، طول زمان بین کسب و کار پرداخت پول نقد برای کالاها یا خدمات (کارکنان) و دریافت پول نقد از مشتریان در قالب خرید است. به منظور به دست آوردن تعداد یا طول زمان مربوط به چرخه، شما باید با پیدا کردن تعداد روزهایی که کسب و کار موجودی قبل از آن را فروخته است، این نیز به عنوان سن از موجودی شناخته شده است. هنگامی که سن موجودی ایجاد شد، آن را به دوره جمع آوری اضافه می کنید که طول مدت یا تعداد روزهای لازم برای جمع آوری بدهی ها (دریافت پول از مشتریان) است. هنگام استفاده از این متریک برای تجزیه و تحلیل کسب و کار مهم است که توجه داشته باشید که کسب و کار با یک چرخه عمر طولانی به طور کلی پول نقد در دسترس برای پاسخگویی به هر گونه تعهدات کوتاه مدت و یا بدهی که ممکن است رخ دهد. این امر باعث می شود تا کسب و کار به قرض گرفتن پول و افزایش بدهی ها و هزینه های بهره ای که آنها از بدهی پرداخت می کنند.

هنگامی که یک کسب و کار نقدینگی را در موجودی خود سرمایه گذاری می کند و سپس موجودی را به فروش می رساند، بدهی ها (پولی که توسط مشتریان می پردازند) می توانند برای 30 تا 90 روز باقیمانده یا غیرقابل پرداخت باشند. دریافت مطالبات 90 روز یا بیشتر به طور کلی برای کسب و کار به عنوان بد بدست می آید، زیرا باعث انحراف جریان نقدی، محدود کردن انعطاف پذیری عامل و کاهش نقدشوندگی می شود.

بدهی های غیر مستقیم:

هنگامی که ترازنامه یک کسب و کار بدهی های غیرقانونی را گزارش می کند، به معنی بدهی های کسب و کار است که پس از یک سال پرداخت می شود.

سهام سهامدار:

حقوق سهامداران طراحی شده است تا نشان دهندۀ تأمین مالی که برای صاحبان کسب و کار که برای کسب و کار ارائه شده است. بسیاری از حسابداران و تحلیل گران سرمایه گذاری اغلب به منافع سهام به عنوان منافع باقیمانده اشاره می کنند. این بدان معنی است که سهامداران یک کسب و کار ادعای حقوقی بر هر دارایی دارند که بیش از ارزش آنچه کسب و کار مورد نیاز برای انجام وظایف خود را به طلبکاران خود دارد.

طبقه بندی سهام سهامداران:

در بخش ترازنامه، بخش های سهام شامل دو مقوله اساسی اصلی است. این دسته بندی ها به عنوان سرمایه گذاری شده و سرمایه به دست آورده می شود. سرمایه سرمایه گذاری شده به عنوان مقدار خالص بودجه ای که کسب و کار از فروش یا بازخرید سهام آن تعریف می شود تعریف می شود. سرمایه به دست آمده به عنوان مقدار کل درآمد خالص تعریف شده است که توسط کسب و کار نگهداری یا حفظ شده و به عنوان سود سهام پرداخت نشده است.